بیلبائو

در بین باشگاه‌های معروف فوتبال اسپانیا، تیم‌های رئال‌مادرید و بارسلونا بیش از سایر تیم‌ها شهرت دارند. در این شرایط، در لیگ اسپانیا هر تیمی که برابر این دو تیم بازی کند، در نظر مخاطب عام یک اسم است؛ یک توده از انسان‌ها. رئال مادرید و بارسلونا با تمام بازیکنانش شناخته می‌شوند؛ اما سایر تیم‌ها به نام خودِ تیم. تیم‌هایی که بیشتر مثل توده‌ای مبهم از انسان‌های معمولی دیده می‌شوند و به‌ندرت بازیکن شاخص دارند؛ رئال سوسیداد، خیرونا، لوانته، لاس‌پالماس، والنسیا و اتلتیکو بیلبائو. 

اتلتیکو بیلبائو و شهر بیلبائو هم مثل باقی تیم‌ها هیچ اهمیتی برای من نداشت. یک تیم خیلی معمولی بود. نماد آدم های عادی که هر روز آن‌ها را می‌بینی و هیچ برخورد خاصی با آن‌ها نداری و حتی شاید در نظرت آدم‌های بی‌ارزشی محسوب شوند. بیشتر اوقات همین‌طور است.

سال‌ها پیش، شبکه چهار برنامه‌ای درباره معماری مدرن داشت، به تصادف بیننده‌اش شدم. آن قسمت درباره معماری مدرن در شهر بیلبائو بود و آن را به عنوان نمادی از معماری مدرن معرفی می‌کرد. باورم نمی‌شد، انگار خبر داده باشند بچه خرفت همسایه حالا توی کنکور پزشکی دانشگاه تهران قبول شده است. برایم شگفت‌انگیز بود، ترکیبی از غافلگیر شدن و درس عبرت گرفتن.

چند اتفاق دیگر باید بیفتد تا با چهره واقعی بیلبائوهای دیگر روبرو شوم و نظرم درباره آن‌ها عوض شود؟ چند آدم دیگر هستند که در نظرم پخمه و دون هستند اما در حقیقت نمادی از انسانیت و موفقیت‌اند؟ هنوز هم، از خودم می‌پرسم.